De Dankbare boom

Maar daarvoor moest ze wel een uur door het bos lopen nu was dat bij mooi weer niet vervelend maar als het al donker was of als het regende dan was dat geen pretje. Daarom was ze altijd blij als ze in het midden van het bos de oude Ginkgo tegen kwam om te schuilen of om even uit te rusten. Alsof het haar beste vriend was vertelde het kleine meisje alles aan de boom elke dag weer. Als de blaadjes van de boom ritselden was het net of hij antwoord gaf. Zo ging dat dag in dag uit – maand in maand uit – jaar in jaar uit.

Het kleine meisje was allang geen klein meisje meer. Na een dag hard werken bij de keizer, zat ze weer bij haar vriend. Het was of de boom tegen haar begon te praten: hij vertelde dat de keizer hem wilde omhakken om van hem een groot houten schip te maken maken.

Dat vond hij een hele eer vond, maar hij vond het ook wel jammer voor hun vriendschap. Ze kon dan niet meer tegen hem aan komen zitten en haar verhalen vertellen.'Luister', zei hij tegen het kleine meisje. 'Als het schip klaar is zal ik ervoor zorgen dat niemand het schip in de zee krijgt, maar als jij komt en jouw hand tegen me aanlegt en zegt dat jij het bent dan lukt dat pas'.

Het meisje dacht dat ze dit allemaal had gedroomd. Toen ze na drie dagen het bos inliep zag ze haar grote vriend al in stukken gezaagd op de grond liggen. Het werd een drukte van jewelste in het kleine vissersdorpje. Houtzagers, botenbouwers.....wel 400 man waren aan het werk om van het hout van de boom een schip te bouwen. Na drie maanden waren ze klaar, een prachtig schip lag op het strand.

De keizer zou zelf komen met zijn sterkte mannen om het schip het water in te laten. Dit betekende een groot feest op het strand. Na de prachtige woorden van de keizer kwamen de sterke mannen. Maar hoe hard ze ook duwden, de boot kregen ze niet van de plek. Steeds meer sterke mannen werden erbij gehaald, maar hoe hard ze ook duwden, het lukte niemand om het schip in het water te krijgen. De keizer beloofde een grote beloning voor wie het schip in het water kreeg. Stoere mannen, tovenaars iedereen probeerde, maar het lukte niemand.

Toen stapte het meisje naar voren. Ze vroeg of ze het ook mocht proberen. Het hele strand schaterde van het lachen om een meisje helemaal alleen. 'Natuurlijk', zei de keizer. 'maar ik vraag me af of je wel sterk genoeg bent'.

Het meisje liep naar het schip legde haar hand op de romp en zei… 'Ik ben het, het meisje uit het bos'. Langzaam en tot ieders verbazing begon het schip te rollen en gleed de zee in. Het meisje legde alles uit aan de keizer, die haar rijkelijk beloonde zodat ze nooit meer hoefde te gaan werken en voor haar oude moeder kon zorgen.

Zo zie ja maar dat vriendschap sterker is dan honderd sterke mannen.

Vorig blog bericht.

Blog begin pagina

Volgend blog bericht.